Και να μαι, να μαι πάλι εδώ, να γυρνώ και να στροβιλίζομαι, να πέφτω και να ματώνω, από λάθος πόδια, από λάθος χέρια, από ίδια λάθη. Πως πέφτεις από τα πόδια σου, πως γλιστράς από τα χέρια του, πως ξανακάνεις τα ίδια λάθη.
Και να μαι, να μαι ολόκληρη και δυνατή, να δείχνω πόσα μπορώ και να μην κρατώ τίποτα για μένα, να μαι. Τίποτα για μένα, για το μετά, όλα της στιγμής.
Και να μαι, πιο σκληρή, πιο ματωμένη, πιο λανθασμένη, σε ένα κεφάλι μπερδεμένο στα καθημερινά, σε ένα σώμα να μην υπακούει όνειρα.
Και να μαι, πάλι έδω, να μαι, να σου μιλάω για στήριξη, για υποστήριξη, για λέξεις που δεν είπες, για σκέψεις που δεν έκανες. Να σου θυμώνω, να σου κουνώ το δάχτυλο, το δάχτυλο που έδεσες την κόκκινη κλωστή μας. Κλωστή υπόσχεση και ελπίδα, λιωμένη από τα καλοκαιρινά μπάνια, ξεθωριασμένη από τον ήλιο.
Και να μαι, γύρισα, και θα μείνω, πολύ, να γράφω και να λέω, να γράφω και να ακούω, το νερό της βροχής, τα συναισθήματα μου, τα μάτια σου, τους Anathema και τους Madrugada. Να ακούω όσα έχω καιρό να μου πω, να μου ανοιχτώ, να με αγκαλιάσω, να με σεβαστώ.
Και να μαι, να μαι πιο σκληρή, για το σκοτάδι του φθινοπώρου, για τις αλήθειες που γίνονται φως, για τα απωθημένα που ατενίζουν από αντίκρυ.
Και να μαι πάλι εδώ, να μαι πάλι εδώ ζωντανός, όπως λέγανε οι Τρύπες, ζωντανός να τρυπώσω, να κρυφτώ, να ζεσταθώ.
Και να μαι, έπειτα από θάλασσες, μουσικές, αγωνίες και απογοητεύσεις, να επαναπροσδιορίζω διαθέσεις και θέσεις. Να κοιτάω το ταβάνι, να παίζω στα χέρια μου το μπαλάκι, να ξεκουράζω τις γάμπες μου ανάμεσα σε μαξιλάρια, να ακούω τη σιωπή.
Και να μαι, εδώ. Να ψάχνω την κατάλληλη σκέψη για να κοιμηθώ, όμορφα.
Καληνύχτα, να μαι πάλι εδώ.
Π.
skepseislekseis 